And the award goes to......

En de award voor de grootste oelewappers van de week gaat naar……
Drumroll please……. Joris en Leonie (applaus)

Lieve allemaal

Vorige week was een beetje een gekke week en dat hebben we deze week gelukkig weer helemaal goed gemaakt :) (met een paar blunders, helaas…..)

Maandag heeft Joris in Bangkok zijn pak opgehaald! Hij heeft er lang op moeten wachten maar is er helemaal blij mee! Zie foto! Hierna zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor controle. Het ziekenhuis zag er beneden meer uit als een shopping mall, met supermarkten en al, maar zag er wel boven verwachting goed uit! Leonie moest naar de KNO-arts, die op de kinderafdeling zat (inclusief afdeling voor leerstoornissen en ontwikkelingsproblemen), en alles had vrolijke kleurtjes en tekeningen op de muren, zelfs op de wc die ook het formaat voor kindjes had :) Na onderzoek van de dokter bleek alles weer ok, maar had ze een fikse verkoudheid waardoor alles verstopt zat en de oren nog niet helemaal werkten. De arts wilde dat er een röntgenfoto gemaakt ging worden en een specifiek onderzoek kwam naar de luchtdruk in de oren. Leonie vond dit onzin aangezien de dokter net had verteld dat het gewoon een fikse verkoudheid was….. Gewoon veel sinaasappels eten werkt beter dan 100 pillen vond Leonie, en toen ze gestopt was met de pillen ging het allemaal een stuk beter! Jippie!!!!

Dinsdag zijn we naar het paleis gegaan, waar we eerder niet aan toe gekomen waren (of de verkeerde kleding aanhadden). Het was enorm bling bling, echt over de top, maar wel gaaf om te zien. Wel was alles heel dicht op elkaar, terwijl het terrein een enorme oppervlakte heeft, en waren er heel veel toeristen, waardoor het misschien ook wel nog krapper leek. Joris zou het anders hebben ingedeeld in elk geval :) Hierna gingen we naar Wat Pho (de tempel van de liggende buddha). Wij hebben inmiddels al aardig wat tempels gezien en vonden deze erg mooi (en ook weer erg druk:)). Er zijn veel bussen die toeristen droppen met een tourguide en wij vinden deze mensen altijd best vervelend. Het lijkt alsof ze zelf niet meer kunnen denken en gewoon blind het vlaggetje volgen en daarbij niet op andere mensen letten. Wij volgen dus eigenlijk nooit de route zoals de anderen dat doen maar zoeken een eigen weg met een kaartje. Meestal gaat dat goed. We hebben de emerald buddha gezien en een enorme gouden buddha, maar toen we weer in het hotel waren kwamen we erachter dat we de liggende buddha (waar de tempel oa om draait) niet hebben gezien…. Oeps….. maja gelukkig hebben we al andere liggende buddhas gezien en ze zijn allemaal ongeveer hetzelfde haha.

Woensdag en donderdag hebben we gewoon lekker van Bangkok genoten; door de enorme (lekker koele) shopping malls gelopen, met de local bus (wat ook al een heel avontuur kan zijn :)) naar koa san road gegaan (backpackersstraat van BKK), naar de avondmarkt geweest (waar we de oude vertrouwde uitnodigingen voor ping-pong shows weer kregen, die hadden we gemist) enz. Als afsluiting van Bangkok wilde we graag naar de moonbar, een bar op de 59e verdieping van een hotel met mooi uitzicht over de stad. Ze hebben een dress code dus we hebben onze mooiste en schoonste kleren uit onze backpack gevist, haren leuk gedaan, opgemaakt en al gingen we op pad. Na een stuk lopen hadden we het gevonden, maar had Joris een te korte broek aan dus mochten we niet naar boven….. oeps!!!! Dat was een domper en de tweede nominatie voor de oelewapper award, majaaaaaaaaaa we komen vast nog wel eens in bangkok….

Vrijdag vlogen we vroeg naar Vietnam, en moesten we om 4 uur ons bed uit. De vlucht ging prima en geen last van oren gelukkig. We hadden ons visum nog niet in Nederland geregeld omdat we niet precies wisten wanneer we het land in zouden gaan en gingen voor een visum on arrival. Van andere reizigers hadden we wel wat verhalen gehoord dat ze hier erg lastig over kunnen doen, dus we waren beetje zoekend hoe en wat. Dit ging allemaal zeer voorspoedig en voor we het wisten zaten we al in de taxi richting ons hostel. Dit is inmiddels het 4e land en elke keer is het toch weer eventjes wennen, aan de mensen, aan het verkeer, aan het eten, aan het geld enz… we wennen aan veel dingen steeds sneller maar het geld blijft een probleem. Er staan zoveel nullen op de biljetten en het geld ziet er vaak heel nep uit. Anyway, we moesten de taxi betalen; 150.000 dong. Dit ging allemaal heel snel, taxi parkeren, geld betalen, vrouw van het hostel ging al met onze tassen naar binnen, dus tassen achterna en voor we het wisten was de taxi weg en kwamen we erachter dat we ons vergist hadden in een van de nullen en we hadden dus ipv 150.000, 600.000 betaald….. oeps nummer 3…. O wat voelden wij ons dom!!! En hierna dus de award gewonnen, na 3 blunders in 1 week, kan het dus niet anders…..Naja die taxi chauffeur was natuurlijk al lang en breed vertrokken. Na deze domme actie hebben we afgesproken beter op te letten en niet meer zo sukkelig te doen (we gaan het in elk geval proberen).

Die middag hebben we wat rondgelopen door Ho Chi Minh City. Een enorm drukke stad met brommertjes overal! Oversteken is al een heel avontuur en we moeten steeds denken aan Bassie en Adriaan…. Kijk links en recht en nog een keer (en nog een keer en nog een keer en nog een keer en nog een keer) als je oversteken moet. We hebben lekker op een terras gezeten en ons weer verbaasd over wat er allemaal mee kan op een scooter…. Je hebt als gezin met 3 kleine kinderen helemaal geen auto nodig, je kunt gewoon alle 5 op 1 scootertje. En als je 50 goudvissen in plastic zakken mee wil nemen, dan past dat ook. Of 5 meter lange metalen buizen, die je zowel in de lengte als in de breedte kunt vervoeren op de scooter. Je hoort… we hebben een leuke middag gehad. Toen barstte de regen los en stond binnen no-time de hele straat blank en toen het droog was zijn we tot kniehoogte (voor Leonie) en tot kuithoogte (voor Joris) door het water naar het hostel teruggekeerd. De volgende ochtend was het water allemaal weer verdwenen gelukkig want toen gingen we een stadstour doen. We hebben eigenlijk in 1 dag de hoofdpunten van de stad bekeken en zijn naar het war-museum gegaan. Alweer een heftig verhaal, de geschiedenis van de Vietnam oorlog. Het museum bevat veel foto’s van deze strijd en heeft een hele afdeling waar alleen maar foto’s van de slachtoffers van de napalm en Agent Orange staan. Ook is er een rapportage over persfotograven tijdens de oorlog Pffff…. Heftige (maar wel hele mooie) foto’s weer. Wel kwamen we erachter dat we niet meer precies wisten hoe het zat met de Vietnamoorlog en hebben we ons ’s avonds wat meer in de geschiedenis verdiept door op internet hierover informatie te zoeken. Hierna hebben we met een zak kruidnootjes (thanx mam) de intocht van Sinterklaas gekeken!

Vandaag zijn we naar de Chu-Chi tunnels geweest, wat het ondergrondse tunnel netwerk van de Vietcong was. We hadden een gids, die als US navy officer heeft gewerkt en toen de Amerikanen vertrokken waren, bij de inlichtingendienst van de vietcong heeft gewerkt. Dit maakte het dus enorm interessant aangezien we beide kanten van de oorlog te horen kregen. (van andere reizigers hoorden we verhalen dat het vooral gaat over Wij, de vietnamezen, tegen Zij, de amerikanen). Het was een erg grappig man, die veel voorbeelden gaf hoe het er tijdens de oorlog aan toe ging. Wel merkte we na een tijde dat het toch wel erg diep zit (logisch natuurlijk) maar hij was soms erg emotioneel en heeft wel 10 keer gezegd te stoppen, maar kwam dan weer met verhalen. Het was erg interessant om al deze verhalen te horen van de man. Het meest indrukwekkend vonden wij dat hij zo veel respect had voor zijn “vijand”, die zo slim omgingen met de weinig middelen die ze tot hun beschikking hadden. Zijn respect ging zelfs zo ver dat hij niet boos was over de 5 jaar dat hij gevangen had gezeten net na het de oorlog en om alle mensen die hij was verloren. Volgens hem waren beide partijen even schuldig aan de oorlog en was er aan het eind geen winnaar te benoemen.

Joris heeft een stukje ‘’gelopen’’(lees gekropen) door het tunnel netwerk, wat al een stuk verbreed is voor toeristen. Leonie vond het echt te smal en vond het eerste stuk al niks, en met het vooruitzicht dat het alleen maar donkerder en smaller zou worden, is zij er niet doorheen gegaan. Joris vond het erg heftig en was blij dat er na 30 meter een emergency exit was, want hij was helemaal kapot na dat stukje kruipen. De gids heeft van tevoren voorgedaan hoe je door de tunnels moest bewegen. Hij liep met een gebogen rug, door zijn knieën gezakt. Toen Joris dit probeerde bleven zijn schouders hangen en is hij vervolgens kruipend verder gegaan. En nee Maud…. Dit komt echt niet door de extra reserves, het was gewoon enorm krap!

We wilden in eerste instantie 3 weken door Vietnam reizen van noord naar zuid. Dit ging niet lukken en we hebben nu besloten alleen in het zuiden te blijven. Het is gewoon zonde om in 2 weken te gaan racen door een land, dan ben je er geweest maar dan heb je niets gezien. (al zien we hier wel Tour-Operators die reizen aanbieden als: “United State of American in 15 days” of “Europe- France, Belgium, Holland, Italia in 12 days”, zou je bijna boeken, toch?) We gaan dinsdag naar Dalat en vliegen daarna naar de Phu Quoc island (de foto’s op internet zien er vreselijk uit, we zien er nu al tegenop :))

Tot volgende week
Liefs

Joris en Leonie