In Jakarta hoef je NL niet te missen….

Vorige week maandag hebben we Brunei alweer verlaten en zijn we doorgereisd naar Kota Kinabalu (KK), op Borneo Maleisië. Omdat het over land nogal ingewikkeld leek te zijn hebben we een vlucht geboekt, wat een goede keus was. Voordat we helemaal opgestegen waren gingen we alweer landen: pling, riemen vast, pling riemen los, pling riemen vast en dat binnen een minuut. De vlucht duurde maar 21 minuten, heerlijk, het wachten bij de douane duurde langer…. We hadden snel een hostel gevonden in downtown KK, waar Joris zich helemaal thuis voelde omdat het was volgebouwd met rommel, echt elk hoekje en gaatje was benut. Het hostel werd gerund door een bijzondere, pittige Chinese tante Lucy, die ons erg aardig leek te vinden. Zij begroette ons steeds met “hello happy people” terwijl ze tegen andere mensen behoorlijk liep te snauwen (maja die mensen konden ook echt niet lachen….daar gaat het al mis). In KK was het zo heet, dat een stadswandeling er niet inzat en we bijna verlangden naar de vrieskou in NL. Toen we net even lekker een middagdutje gingen doen, viel de stroom uit en binnen 2 minuten was onze kamer een gratis sauna geworden. Snel dus in het donker kleren zoeken (de kamer had geen ramen) en hup naar buiten, waar er soort van briesje was, en we precies op tijd waren voor de zonsondergang. Gelukkig deed de fan het weer toen we terugkwamen, want we vroegen ons al af of we de volgende ochtend medium of well-done wakker zouden worden…..

Dinsdag zijn we op pad gegaan naar een van de vijf eilandjes die op 15 minuten varen van KK liggen om wat verkoeling te zoeken. Hier hebben we heerlijk gesnorkeld en onze vrienden weer gezien (de regenboog-vis, de blauwe met oranje stippen vis, zebravissen enz) en we hebben zelfs wat nieuwe vrienden gemaakt (een blauwe zeester, baby kwalletjes en Joris heeft een rog gespot). GAAF!!! Was weer echt een heerlijke dag op een prachtig strand en dan zie je de hoge gebouwen uit de stad aan de horizon, dat lijkt echt een hele andere wereld. We hebben helaas geen clown vissen gezien, maar we lachen al genoeg om onze eigen onderwater grapjes. Joris kan goed Davy Jones nadoen en Leonie roept steeds hard onder water met haar snorkel in haar mond “He kijk, een paarse zee-egel” (intern grapje bij fam Romijn). Alleen schrikt Le zich steeds kapot als Joris net doet of hij verdrinkt…

’s Avonds na het eten nog even een rondje gelopen en we dachten even snel over de avondmarkt te gaan. Hier was het erg druk en bleek het begin van het nieuwe Chinese nieuwjaar gevierd te worden (dat duurt een week). Natuurlijk hoort hier vuurwerk bij en dat was zoals je het verwacht van Chinezen in Chinatown: groot groter groots, hoog hoger hoogst en hard harder hardst. Echt prachtig! Hierna nog naar optredens gekeken van de lokale dansclub, lokale zangkoor en trommelaars, en is het jaar van de draak ingeluid met een traditionele draken (poppen) show.

Wat een van de letterlijke hoogtepunten is bij KK is het beklimmen van Mount Kinabalu (4095m). Dit was eerst ook ons plan om te gaan doen, maar na wat info zeiden wij NO THANK YOU!!! Allereerst was het al afgeraden door locals om te doen in het regenseizoen, maar daarnaast is het enorm duur, moet je ver van tevoren boeken omdat er een beperkt aantal mensen de berg op mag per dag, en is het enorm zwaar. (8 uur klimmen in een steeds ijler en kouder wordende lucht, dan om 3.30 opstaan en in het donker nog een stuk klimmen via een touwladder om de zonsopgang te zien en dan vervolgens dat hele eind weer naar beneden….en dat voor slechts 250 euro pp. ). Joris geeft aan liever gewoon dood te gaan en bij het woord touwladder haakt Leonie sowieso af! We kwamen erachter dat er ook een climbathon bestaat: een wedstrijd wie als eerst de berg is op en afgerend en het record staat op 2.5 uur. Mafkezen! We vonden de gibbon experience al een hele uitdaging en hierna vielen alle wandeltochten mee, dat wilden we graag zo houden.

Klimmen was dus niets voor ons maar we wilden wel graag de berg zien, dus we gingen woensdag op pad naar het Kinabalu National Park. De minivan werd volgeladen met ons (het doldwaze duo), Stinkie Stinkerson, Kwijlie Kwijlbak en malle Eppie (wie anders zet er een wollen muts op met deze hitte?) Hierbij nog 6 normale locals en één toerist die duidelijk wel de berg op ging. De rit begon goed, want de locals deden hun gordel om. Wij keken elkaar meteen verschrikt aan en waren benieuwd wat voor tocht het ging worden. Het was een schitterende rit, met mooie uitzichten over valleien, bergtoppen die opdoemen uit de wolken en alles is zooooooooooo groen. Echt prachtig was het. Toen we aankwamen bij het hoofdkwartier van het park begon het enorm te regenen, dus eerst maar even lunchen. De lucht bleef alleen helemaal grijs, zwart bijna en gek genoeg was ook dit heel mooi om te zien. We hadden niet zoveel zin om in de regen door de jungle te gaan ploeteren, dus we hebben geschuild en zitten genieten van het uitzicht en de koelte. Toen wij klaar waren om terug te gaan, kwam er precies een bus aanrijden en we konden mee. Heerlijk als het zo makkelijk gaat!

Donderdag was onze laatste dag in Maleisië en die hebben we weer besteed op ons fijne strandje, met een heleboel Chinezen waar wij erg om moesten lachen. Opgetut en tot in de puntje verzorgd komen ze van de boot af en gaan ze zich omkleden. Volledig gehuld in de nieuwste snorkeloutfits komen ze uit de kleedhokjes, dus wetsuit van top tot teen, snorkel, masker, flippers, reddingsvest en hoedje tegen de zon. Hierin gingen ze te water, gewapend met onderwatercamera, kompas en vergrootglas, waar ze op een probleem stuiten…. Ze kunnen namelijk niet zwemmen en spetteren maar wat in de ronde waardoor ze zoveel lawaai maken dat ze geen vissen zien. Hier hebben ze iets op bedacht: je maakt gewoon van de rijst en gekookte eieren die je mee hebt genomen van thuis vissenvoer en ondanks dat er overal bordjes staan dat je dan de balans van de zee verstoord, ga je toch de vissen voeren. Dan maak je met je camera foto’s zodat je toch kunt zien wat je onder water hebt gemist. Hierna kleden ze zich om en komen ze in hun mooiste kleding naar het strand voor een fotoshoot , waarna ze zich nog eens omkleden om in de schaduw te gaan slapen in lange broek en shirt met lange mouwen. Hilarisch was het!

Wij vonden het gedeelte waar de Chinezen zaten erg grappig, maar zagen weinig vissen en zijn dus naar een ander stukje van het strand gegaan. Na een tijdje hadden we een koraalrif gevonden en dat was prachtig! Hier hebben we echte (niet paarse maar zwarte) zee-egels gezien, maanvissen (Gail), leuke maar agressieve roze visjes die je gingen wegjagen van hun terrein en veel zee anemoon waar ook nemo’s zaten. Echt heel mooi! We waren zo naar de clown visjes aan het kijken samen, dat we niet eens door hadden wat er verder gebeurde. Toen we opkeken bleek dat er wel 100 vissen om ons heen zwommen in de mooiste kleuren. WOW!!!!! De terugweg was iets minder want in dat stuk zaten veel kwallen, al zijn die onder water ook leuk om te zien, niet leuk om aan te raken….Na de lunch gingen we weer verder snorkelen want Joris had om 13 uur afgesproken met meneer rog bij de oranje boei zodat Le hem ook kon zien. Hij was helaas de afspraak vergeten, dus gingen we hem zoeken. We hebben hem niet gevonden, maar wel andere schatten van de zee ( een frontje van een nokia 3310, een boekenkast en een lege 7up fles). We hebben onze vissen-vrienden uitgezwaaid en moesten om 3 uur echt weg om onze vlucht te kunnen halen.

Om half 7 ging onze vlucht naar Jakarta. Joris maakt altijd als we bij de gate wachten grapjes dat hij zo lang mogelijk wil wachten zodat we een keer omgeroepen worden dat we de vlucht vertragen, maar dat mag hij nooit van Le. We keken een beetje vreemd op toen we hoorde: ‘’miss Lelolie Lominjin and miester Djories could you come to the air asia counter please’’. We schrokken ons rot, maar er was gelukkig niets aan de hand en het vrouwtje was iets vergeten in te voeren in het systeem (omdat alle Aziaten Le’s achternaam met Lominjin uitspreken wisten we dat ze ons bedoelde haha)

Dat we Maleisië gingen verlaten voelde een beetje vreemd. We hadden heel veel zin om Indonesië te gaan verkennen, maar dat is ook het laatste deel van onze reis in Azië (Singapore tellen we al niet mee omdat we dat zien als doorreis land haha). En eigenlijk hadden we allebei het gevoel alsof we al bijna naar huis gaan. Het slaat natuurlijk helemaal nergens op, want we hebben nog een maand in Azië en daarna nog 5 maanden op de rest van de wereld! Maar goed, de tijd gaat gewoon zo snel, het vliegt voorbij…… Onze missie in Maleisië was het vinden van het ware Azië. Dit hebben wij deels gevonden, maar toch blijven wij erbij dat het te westers is om het “ware Azië” te noemen zoals we ook in eerdere blogs hebben geschreven. We zijn nog aan het nadenken over een nieuwe slogan :) Wij hebben veel leuke dingen gezien in Maleisië en we voelen ons hier best wel thuis, ookal is niet alles gelukt zoals we wilden.

Donderdagavond zijn we veilig aangekomen in Jakarta na een lange vlucht van 2.5 uur, bijna 8 keer zo lang als de vorige :P. Door een heel aardig mannetje zijn we naar een fijn hostel gebracht, waar we hagelslag kregen met het ontbijt, dat was lang geleden!!! :). Hier wilden we graag wat langer blijven maar omdat meer mensen het een leuk hostel vonden, was het helaas volgeboekt… Gelukkig konden we op laatste moment toch nog blijven. JIPPIIE!!!! In onze straat zat trouwens ook een Hollands bakkerijtje, waar ze sauzijzenbroodjes verkopen en hebben we gegeten bij een Hema (kroket en poffertjes)! In Jakarta hoef je qua eten dus geen heimwee te hebben.

Vrijdag en zaterdag hebben we rustig aan de stad verkend. Zo zijn we onder andere naar het ziekenhuis gegaan waar Jor zijn moeder geboren is, en zijn we naar de oude haven gegaan, waar prachtige maar wat vervallen Hollandse panden staan. Verder zijn we even snel door het nationaal museum geraced (was best wel saai) en hebben we met de lokale trein gereisd (dit kunnen we helaas niet helemaal beschrijven, want de blog is al enorm! Maar het was goedkoop, druk, warm, duurde een eeuwigheid en was hilarisch)……Dat Joris zich thuis voelt in Jakarta is niet gek want hij is hier 10 jaar geleden al eens geweest en zijn roots liggen hier, maar ook Le kan wel wennen aan Indonesië, en dan met name aan de taal, Bahasa. Het is heel simpel namelijk: nasi = nasi, sate = sate, taksi = taxi, gado2 = gado gado (waarom zou je twee keer gado schrijven als je ook gewoon een 2 erachter kunt plaatsen?), selamat pagi = goedemorgen (maar Le kort dit af naar pagi, want in het Nederlands zegt ze ook alleen maar moguh) en terima kasih = dank je (maar Le zegt prima cassie). Ze leert het snel en Joris is apetrots (en ligt de hele tijd dubbel). Hij wilde haar leren tellen maar Le zei “dat heb ik al op de kleuterschool geleerd: 1 2 3 4 5, knap he”.

Vandaag hebben we een prachtige, ietswat dure treinreis gemaakt naar Yogjakarta. Vanwege Chinees nieuwjaar was alles volgeboekt en moesten we wel eerste klas reizen, maar na de rit met de lokale trein gisteren was dat geen straf. Als we daar 8 uur in hadden moeten staan hadden we het waarschijnlijk niet overleefd haha. We reden langs mooie rijstvelden, die zo groen zijn dat kun je je niet voorstellen. Maar ook zijn we langs sloppenwijken en vuilnisbelten gegaan, iets minder mooi om te zien, maar helaas is er veel armoede in Indonesie (net als in de andere landen in zuid oost Azie). Ook aangekomen in Yogja waren veel hostels vol (door dat stomme nieuwe jaar…:P). Gelukkig toch iets gevonden al weten we niet zo goed wat we ervan vinden….. We racen deze week even over Java en dan kunnen we hierna 2 weken chillen op Bali, we zijn echt toe aan vakantie :P

Nog een ding wat wij ons afvragen: Wij hebben steeds vaker dezelfde gedachten (lees stomme grapjes) en valt dat dan onder “great minds think alike” of “waar je mee omgaat wordt je mee besmet” ?

Selamat tahun baru cina (gelukkig chinees nieuwjaar)

Liefs

Djories en Lelolie, het doldwaze duo op avontuur

Voor foto’s :

https://picasaweb.google.com/109404110026586699277/Week20InJakartaHoefJeNLNietTeMissen?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJf_vNqOwfL81wE&feat=directlink